تقویم

من راننده‌ی شیفت شب مینی‌بوس‌های کرایه‌ی امام حسین- آزادی هستم. ساعت کاری من از نه شب تا شش صبح است…

این آخرین سرویس من است. مسافرها پیاده شده‌اند. بدجوری خسته‌ام. خوابم می‌آید. دست‌هام را صلیب‌­وار می‌گذارم روی غربیلک فرمان و پیشانی‌ام را تکیه می‌دهم روی ساق دست‌هام . هنوز چشم‌هام گرم خواب نشده که صدایی می‌شنوم؛ یک جور خروپف همراه با ناله. چشم‌هام را می‌مالم ،پا می­‌شوم راه می‌افتم توی ماشین و صندلی‌ها را نگاه می‌­کنم . می­‌رسم وسط­‌های مینی‌­بوس. از دیدن صحنه‌­ای یکه می‌­خورم؛ پیرمردی تکیده، کنج یکی از صندلی‌ها تو خودش جمع شده کت‌وشلوار مرتب اتوکشیده‌ای پوشیده و ریشش را سه تیغه تراشیده. باید آدم درست حسابی باشد. چند بار تکانش می‌دهم و صداش می‌‍‌‌کنم. بیدار شدنی نیست. از توی جیب کوچک کتش، نیمی از یک تقویم با جلد تیره بیرون زده… تقویم را آرام بیرون می‌کشم. نمی‌­خواهم خوابش را آشفته کنم. تقویم را  ورق می‌زنم. برگ‌های کاهی تقویم پوسیده است و موقع ورق زدن پودر می‌شود و می‌ریزد روی  سینه‌ی کت پیرمرد…

فردا احمدی ظلم آبادی را غافلگیر می‌کنم… احمدی ظلم آبادی کارمند دایره‌ی اشیای جامانده در مینی‌­بوس‌های شیفت شب است.